به شام دل شکستگان سپیده سر نمی زند

در آسمان خستگان پرنده پر نمی زند

در این غروب غربت و شبای بی ستاره

که درد بی محبتی شیوه روزگاره

دل شکسته ما هوای گریه داره که روزگار با ما سر وفا نداره

هنوز آرزوی دل تو را دوباره دیدنه کلامی عاشقانه از زبان تو شنیدنه

دل شکسته ما هوای گریه داره که روزگار با ما سر وفا نداره

خسته تر از خسته ام ای زندگی لب ز سخن بسته ام ای زندگی

بس که دل تنگم آزرده ای ای فلک صبر و قرار مرا برده ای ای فلک

به شام دل شکستگان سپیده سر نمی زند

در آسمان خستگان پرنده پر نمی زند

در این غروب غربت و شبای بی ستاره

که درد بی محبتی شیوه روزگاره دل شکسته ما هوای گریه داره

که روزگار با ما سر وفا نداره که روزگار با ما سر وفا نداره

دل شکسته ما هوای گریه داره که روزگار با ما سر وفا نداره

که روزگار با ما سر وفا نداره دل شکسته ما هوای گریه داره

که روزگار با ما سر وفا نداره که روزگار با ما سر وفا نداره


کسی که سنگدله شاید یه روزی مهربون بوده
شکستن اعتمادشو وقتی خیلی جوون بوده
هر اندازه که میجنگه بازم حس میکنه بس نیست
مثل تبعیده تنهاییش که منتظر هیچکس نیست
شاید پلای برگشتو خودش عمدا خراب کرده
هزار بار با سفید باخته سیاه و انتخاب کرده
شاید به هر کی دل بسته ازش بدجوری رنجیده
کسی که سنگدله شاید گذشته شو نبخشیده
اگه بیرحمه تو حرفاش اگه مه گیر و مرموزه
تو چشماش یه شبه تو شب یه جنگل داره میسوزه
بازم فرارش از اینه که معلوم نشه غمگینه
اونقد بهش دروغ گفتن به عاشقانه بدبینه
شاید پلای برگشتو خودش عمدا خراب کرده
هزار بار با سفید باخته سیاه و انتخاب کرده
شاید به هر کی دل بسته ازش بدجوری رنجیده
کسی که سنگدله شاید گذشته شو نبخشیده
شاید پلای برگشتو خودش عمدا خراب کرده
هزار بار با سفید باخته سیاه و انتخاب کرده
شاید به هر کی دل بسته ازش بدجوری رنجیده
کسی که سنگدله شاید گذشته شو نبخشیده

( آهنگساز : بابک زرین / ترانه : منا برزویی / تنظیم : بهتاش زرین )

( میکس و مستر : ممد فلاحی / تیتراژ سریال عاشقانه )


 

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت
در من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت

سجاده گشودم که بخوانم غزلم را
سمتی که تویی عقربه قبله نما رفت

در بین غزل نام تو را داد زدم ، داد
آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت

بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت
این وقت شب این شاعر دیوانه کجا رفت !؟

من بودم و زاهد به دوراهی که رسیدیم
من سمت شما آمدم او سمت خدا رفت

با شانه شبی راهی زلفت شدم اما .
من گم شدم و شانه پی کشف طلا رفت

در محفل شعر آمدم و رفتم و . گفتند
ناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت !؟

می خواست بکوشد به فراموشی ات این شعر
سوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت .!!!

شعر : محمد سلمانی


 

خداحافظ ای جوانی‌ من، شادمانی من، یار نیمه‌راهم
خداحافظ ای که سایه صفت، همچنان ز پی‌ات میدود نگاهم

خداحافظ ای جوانی‌ من، شادمانی من، یار نیمه‌راهم
خداحافظ ای که سایه صفت، همچنان ز پی‌ات میدود نگاهم

+++++++
ز دل‌ دیگر سرخوشی مجو، زان که هستی‌ام با تو میرود
تهی از می‌‌ مانده این سبو، شور و مستی‌ام با تو میرود
ببین چه کردی، ز نقره گردی، به تار گیسوی من زدی
فغان ز دردم، بگو چه کردم، که پنجه بر روی من زدی
ز دیده من گرچه میگریزی، به چشم دلم همچنان عزیزی
ببین ز پی‌ات، نگاه مرا، کنون که روی، برای خدا آهسته‌تر

ز دیده من گرچه میگریزی، به چشم دلم همچنان عزیزی
ببین ز پی‌ات، نگاه مرا، کنون که روی، برای خدا آهسته‌تر
ز حسرت و سوز و ساز من، نشانه دارد، ترانه‌ی جانگداز من
ز دستم ای دلنواز من، چو می‌روی باری، به خاطر یاری،
آهسته تر

چو می‌روی باری، به خاطر یاری،
آهسته تر


 

اشک رازیست

لبخند رازیست

عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

 

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی

من درد مشترکم مرا فریاد کن

 

درخت با جنگل سخن میگوید

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن میگویم

نامت را به من بگو

دستت را به من بده

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده

 

من ریشه های تو را دریافته ام

با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام

و دستهایت با دستان من آشناست

در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را

زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند

 

دستت را به من بده

دستهای تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن میگویم

بسان ابر که با توفان

بسان علف که با صحرا

بسان باران که با دریا

بسان پرنده که با بهار

بسان درخت که با جنگل سخن میگوید

زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

 

"زنده یاد احمد شاملو  "


 

نه کسی آید به برم نه ز کس باشد خبرم
به خدا هر جا گذرم تو جلوه گری
سوی تو آزرده دلم به بلا خو کرده دلم
به غمت پرورده دلم ای اشک فریب
به خدا دلهای منی به شب من ماه منی
ز گلو جان کهنه منی هم رزم منی
تو مرا از محفل من دل من شد قاتل من
تو مجو از این دل من دیوانه تری

چون برق بلایی در خرمن مایی
به بلا چو ژیان چو بیایی
از آفت جانم دوری نتوانم
تو بگو تو بگو چه بلایی
چون برق بلایی در خرمن مایی
به بلا چو ژیان چو بیایی
از آفت جانم دوری نتوانم
تو بگو تو بگو چه بلایی
نقش رخت نرود نفسی از یادم
از چه به گوش دلت نرسد فریادم
چو برای تو جسم من است
به هوای تو جسم من است
تا کی عاشق زار بلاکش تو 
بسوزد از غم عشق و از آتش تو
دردا دل به تو بستم و غافل از این
که آتشی بود این عشق سرکش تو

خونم را می ریزی 
تو با رقیب من آمیزی
به من چو بخت من بگریزی
ز آه من نمی پرهیزی 
ماه منی تو آرزوی دلخواه منی
اگر که عشق جانکاه منی
جدا ز من کجایی
گر نفسی به درد بی کرانم برسی
نمی دهی دل خود به کسی
از بس که بی وفایی

نه کسی آید به برم نه ز کس باشد خبرم
به خدا هر جا گذرم تو جلوه گری
سوی تو آزرده دلم به بلا خو کرده دلم
به غمت پرورده دلم ای اشک فریب
به خدا دلهای منی به شب من ماه منی
ز گلو جان کهنه منی هم رزم منی
تو مرا از محفل من دل من شد قاتل من
تو مجو از این دل من دیوانه تری

ز داده بسی باشد چون من
چه کسی باشد دلداده و دل بسته
آزاده و پر بسته


دوست تعریف میکرد بعضی از این اقا زاده ها با روشهای مختلف شکنجه یا هرکاری می کردن که بحساب براشون پیشگویی کنم بعد به تقلید از یه فیلم به اسم های لعنتی که در اون فیلم یهودی ها به روشهای وحشی گرانه ای المانی ها را می کشتند همچین بلا هایی هم سر من می اوردند اسم خودشان را گذاشته بودن های لعنتی منم می گفتم مشخصه چون پول حرامی که پدر مادرتان به شما از پول این مملکت به شما دادن از این بیشتر نیز انتظار نمی رفت یکیشون که پسر یه سردار مهم بود چندین بار بهم شلیک کرد هر چند که غیب می شدم نمی تونست منم می خندیدم گفتم تو که کاره ای نیستی ولی پدرت رو از عرش به فرش میرسونم کشتن برا شما زیاده زیادی خوبه باید مردم شما ها رو بشناسن که چه حیوانی هستید کلی پول از من یدن به اطرافیان من برا کشتنم کلی وعده وعید داده بودن  در اخر گفتم فکر کردی میزارم کسی باز ندگی من بازی کنه قصر در بره کور خوندین کلی از جادو وتلسم برای کشوندن من به این ور اونور استفاده کردن یا بعد از این که کارشون تمام میشد کلی برق به سرم وصل می کردن تا هر بلایی به سرم اورده بدون را فراموشکنم یا پیش بینی هایی که کرده بودم را به یه اقایی بگن اونم برا خر کردن بقیه بگه تو خواب به قول محسن بهم الهام شده و این گونه بود که یک کشور به بادرفت یا تو حرام امام رضا یکی جلیقه انفجاری به خودش بسته بود  که منو با خودش ببره به اون دنیا  یادم نیست ولی فکر کنم که جلیقه بین خودشان منفجرشد تو حرم صداشم درنیومد  اخ که چه مومنین کودنی داریم تازه این یهودی های به وسیله من یه نفر غایب را می خواستن پیدا کنن و بکشن منم می گفتم اگه تونستید منو بکشید اونم می تونید بکشید بدرود


ﻣﺎﺩﺭﻱ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺍ،
ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ !
ﺍﺯ ﺑﺪ ﺩﻧﯿﺎ ﮔﻔﺖ !.
ﮔﻔﺖ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﻣﺸﻮ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺒﺖ ﺧﯿﺰﻧﺪ،
ﮔﺮ ﺷﻮﯼ ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻤﻊ،
ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺭﯾﺰﻧﺪ !
ﮔﻔﺖ : ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﺸﻮ،
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ،
ﻻﯼ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﺘﺎﺏ،
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ !
ﻧﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺵ ﻧﻪ ﺧﺎﮎ،
ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ،
ﻭﺍﻧﮕﻬﯽ ﺫﻫﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ،
ﭘﺮ ﺯ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﮐﻨﻨﺪ !
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ،
ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺨﺮﻧﺪ !
ﻭﺯ ﭘﯽ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ،
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﻧﺪ.
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻋﺰﯾﺰ
: ﮔﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ !
ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺲ ﻛﻦ !
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻲ ﺷِﻜﻮﻩ ﻛﻨﻲ !
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺍﺧﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓِ ﺗو رﺍ !!
ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺻﺮﻑ ﮔﻠﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻮﺩ !
ﺗﺎ ﺑﺠﻨﺒﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺎﻡ !!
ﻣﻬﺮ ﻭ ﺁﺑﺎﻥ ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﭼﺸﻢ ﮔﺬﺷﺖ
ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﺟﺪﻳﺪ !!
ﺑﺎﺯﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﻴﺪ !!
ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺎﺏ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ .
ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ !!
ﺻﺒﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻏﺎﺯ
ﻓﺮﺻﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ
ﺻﺒﺢ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ،ﺳﻬﻤﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭﻋﺸﻖ ﺍﺯﺁﻥِ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺳﺖ !
ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍﻗﺪﺭ ﺑﺪﺍﻥ
ﺣﻴﻒ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺮﻑ ﮔﻠﻪ ﻭﺷﻜﻮﻩ ﺷﻮﺩ
ﺗﺎﺑﺨﻮﺍﻫﻲ .
ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺯﻳﺒﺎست.

نه برای حرام زادگان 


سیمین دانشور ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮔﺪﺍ زاده ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﯿﻬﻦ ﭘﺮ ﺭﻭﻧﻖ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺰیدند ﺑﺎ ﺭﻭﺿﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔـل ﭼﻮﻥ ﮔﺎﻭ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﺮﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺰﯾﺪﻧـﺪ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ ﻭ ﭼﻤﺎﻕ و ﻗﻤﻪ ﻭ ﺩﺷﻨﻪ ﻭ ﭼﺎﻗﻮ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺸﮑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﮑﻤﻬﺎ ﺑﺪﺭﯾﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﺍﺳﻼﻡ ﻋﺰﯾﺰ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺳﯿﻪ ﮐﺎﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺮ ﻭ ﯾﺰﯾﺪﻧـﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮑـﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍستاﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﭼﻤﻦ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﮔﻠﻪ بزﻏﺎﻟﻪ ﭼﺮﯾﺪﻧـﺪ ﺑﺎ ﭼﺮﮎ ﻭ ﺷﭙﺶ ﻟﺸﮕﺮ ﺟﺮﺍﺭ ﮔﺪﺍیاﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﮐﻮﻓﻪ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﺕ
وای اگر مَرد گدا یک شبه سلطان بشود مثل اینست که گرگی سگ چوپان بشود هرکجا هُدهُد دانا برَوَد کُنج قفس جغد ویرانه نشین مرشد مرغان بشود سرزمینی که درآن قحط شود آزادی گرچه دیوار ندارد خود زندان بشود باغبانی که به نجار دهد باغش را فصلهایش همه همرنگ زمستان بشود ناخدا دلخوش این آبی آرام نباش وای از آن لحظه که هنگامه ی طوفان بشوَد سید مقتدا هاشمی
خیال کردی بی تو کارم تمومه خیال کردی بی تو مرگ آرزومه خیال کردی خیال کردی دیگه این زندگانی تو چون رفتی بی تو بر من حرومه حرومه خیال کردی خیال کردی خیال کردی خیال کردی نه از پا نشستم نه در خود شکستم بیا تا ببینی که من زنده هستم به مرز جنونم کشاندی و ر فتی غمم را ز چشمم نخواندی و رفتی خیال کردی خیال کردی خیال کردی خیال کردی نباشد به قلبم امید محالت نمانده به جانم نیاز وصالت نمیخواهم اصلا بدانم کجایی دلم بسته ره را به سوی خیالت خیال کردی خیال کردی خیال کردی
ای خدا آه ای خدا ، از توی آسمونا گوش بده به درد من ، که میخوام حرف بزنم واسه یک روزم شده ، سکوتم رو بشکنم ای خدا خودت بگو ، واسه چی ساختی منو؟ توی این زندون غم ، چرا انداختی منو؟ ای خدا آه ای خدا ، از توی آسمونا گوش بده به درد من ، که میخوام حرف بزنم واسه یک روزم شده ، سکوتم رو بشکنم ای خدا خودت بگو ، واسه چی ساختی منو؟ توی این زندون غم ، چرا انداختی منو؟ چرا هر جا که میرم ، در به روم وا نمیشه چرا هر جا دلیه ، میشکنه مثل شیشه ای خدا حرفی بزن ، اگه گوشت با
با قلب من بازی نکن ای خوب خوب ای خوب من ای صبح بی غروب من با قلب من بازی نکن ای خوب خوب ای خوب من ای خوب من ای عشق بی زوال من ای خواب و هر خیال من ای چشمه زلال من وای تو کجا و حال من محبوب بی گناهتم رسوای سر به رهتم باور هر محال من وای تو کجا و حال من با قلب من بازی نکن ای خوب خوب ای خوب من ای صبح بی غروب من با قلب من بازی نکن ای خوب خوب ای خوب من ای خوب من ای از تو عاشق هر کلام از تو نوشتن ناتمام ای صاحب غم تو صدام عشقم تو هستی والسلام عشقم تو هستی با من
♥میــــون تمـــوم نـــداشتــــن هـــا♥ ♥دوســـــت دارم♥ ♥شــــانـس هــر روز دیــدنتـــو نــدارم ولـــی♥ ♥دوســــت دارم♥ ♥وقتــی دلـم هــواتــو میکنــه حـــق شنیـــدن صــداتــو نـدارم ولـــی♥ ♥دوســـــت دارم♥ ♥وقتــــایـــی کــه روحـــم درد داره و میشکنــه شــونــه هــاتـــو واســه گـریـه کــردن کـم دارم ولـــی♥ ♥دوســـــــت دارم♥ ♥وقــــت دل تنگیـــام آغــــوشتــــو بــرای آروم شـــدن نــدارم ولــــی♥ ♥دوســــــت دارم♥ ♥آره همــــه وجـــودمـــی ولــی هیــچ
رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند من ار چه در نظر یار خاکسار شدم رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند توانگرا دل درویش خود به دست آور که مخزن زر و گنج درم نخواهد
تو با قلب ویرانه ی من چه کردی ببین عشق دیوانه ی من چه کردی در ابریشم عادت آسوده بودم تو با حال پروانه ی من چه کردی چه کردی ننوشیده از جام چشم تو مستم خمار است میخانه ی من چه کردی چه کردی مگر لایق تکیه دادن نبودم تو با حسرت شانه من چه کردی چه کردی. ♫♫♫ مرا خسته کردی و خود خسته رفتی سفر کرده باخانه ی من چه کردی چه کردی جهان من از گریه ات خیس باران تو با سقف کاشانه ی من چه کردی چه کردی تو با قلب ویرانه ی من چه کردی ببین عشق دیوانه ی من چه کردی
بر مزار مـــــردگان خویش نالــیدن چه سود بی خبر از هم دگر آسوده خوابیدن چه سود؟ زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید ورنه بر سنگ مـــزارش آب پاشیدن چه سود؟ زنده را در زنـــــدگـــی باید به درد او رسید ورنه مشکی از برای مرده پوشیدن چه سود؟ با محـــبت دست پیران را ،عزیز من ببوس ورنه بر روی مـزارش تاج گل چیدن چه سود؟ یک شبــــی با زنـــده ها غــم خـــوار باش ورنه بر روی مــــزارش زار نالــــیدن چه سود؟ تا زمـانی زنــــــده ایم از هم بیـــــگانه ایم در
وای اگر مَرد گدا یک شبه سلطان بشود مثل اینست که گرگی سگ چوپان بشود هرکجا هُدهُد دانا برَوَد کُنج قفس جغد ویرانه نشین مرشد مرغان بشود سرزمینی که درآن قحط شود آزادی گرچه دیوار ندارد خود زندان بشود باغبانی که به نجار دهد باغش را فصلهایش همه همرنگ زمستان بشود ناخدا دلخوش این آبی آرام نباش وای از آن لحظه که هنگامه ی طوفان بشوَد
خانه دلتنگِ غروبی خفه بود مثلِ امروز که تنگ است دلم پدرم گفت چراغ و شب از شب پُر شد من به خود گفتم یک روز گذشت مادرم آه کشید؛ «زود بر خواهد گشت.» ابری آهسته به چشمم لغزید و سپس خوابم برد که گمان داشت که هست این همه درد در کمینِ دلِ آن کودکِ خُرد آری، آن روز چو می رفت کسی داشتم آمدنش را باور من نمی دانستم معنیِ «هرگز» را تو چرا بازنگشتی دیگر؟ آه ای واژه ی شوم خو نکرده ست دلم با تو هنوز من پس از این همه سال چشم دارم در راه که بیایند عزیزانم، آه
عشقته دلبر هاکرده مره از همه فراری لحظه لحظه هام به یادت دلبرم بیمه روانی همیشه به دور از همه شه اتاق دل تی ناری شو تا صبح نخوندمه برمکه بتا سواری من خامه با ته بپیوندم لحظه لحظه ها که دلبر ته نخانی مره ای یار دری با غریبه دلبر اگه سرنوشتم اینه بکشم کمی انتظار یا به عشق ته رسمه یا میمرمه از جداییه یار عشقه ته دلبر ها کرده مره از همه فراری لحظه لحظه هام به یاده دلبرو بیمه روانی همیشه به دور از همه شه اتاق دله تیناری شومه تا صبح نخاسمه برمه کامه تا سوایی من
ا ی که مرا خـوانـده ای،راه نـشـانـم بـده در شـب ظـلـمــانی ام،مـاه نــشـانـم بـده يوسـف مصری ز چـاه،گـشت چنـان پادشـاه گـر کـه طـريـق ايـن بُـود،چـاه نـشـانـم بـده بر قـدمت همچـو خاک،گريه کنـم سوک گِل شد از آن گريـه خاک ،، روح به جـانم بده از دل شـب می رسـد،نـور سـرا پـرده ها در سـحــراز مشرقت،صـوت اذانـم بــده سر خـوشـی اين جـهـان،لـذت يک آن بُـود آنچـه تو را خـوشـتـر است،راه بـه آنـم بـده سیدحمیدرضاحسینی
پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند بهر این یک
من اگه کسی رو داشتم دیگه دربدر نبودم با غــم و غربت و اندوه دیگه همسفــــر نبـــودم اگه زخم نخـــورده بـودم تو رو باور نمیکردم توی این حصار غربـت با غمت سر نمیکردم… کولی شب زده بودم پشت گریه صدات کردم از پس آینه اشـــک تا همیـــشه نگات کردم قدر عشق معنای مرگه مسلخه پاییز و برگه قصه عشق و حقیقت قصـــه ی گــل و تگرگه آخه دردم درد تو بود درد دور از من و ما بود… شکل تنهایـــی و غربـــت سرنوشـــت آدمـــا بود با چشمات دنیا رو دیدم حتی مـن فردا رو دیــدم… توی قلب
پدر آن شب اگر خوش خلوتی پیدا نمی کردی تو ای مادر اگر شوخ چشمی ها نمی کردی تو هم ای آتش شهوت شرر بر پا نمی کردی کنون من هم به دنیا بی نشان بودم پدر آن شب جنایت کرده ای شاید نمی دانی به دنیایم هدایت کرده ای شاید نمی دانی از این بابت خیانت کرده ای شاید نمی دانی من زاده ی شهوت شبی چركینم در مذهب عشق ، كافری بی دینم آثار شب زفاف كامی است پلید خونی كه فسرده در دل خونینم من اشك سكوت مرده در فریادم دادی سر و پاشكسته ، در بی دادم اینها همه هیچ .
به مورد علاقه ها خوی با ما كن و با بی‌خبران خوی مكن دم هر ماده خری را چو خران بوی مكن اول و آخر تو عشق ازل خواهد بود چون زن هر شب تو دگر شوی مكن دل بنه بر هوسی كه دل از آن برنكنی شیرمردا دل خود را سگ هر كوی مكن هم بدان سو كه گه درد دوا می خواهی وقف كن دیده و دل روی به هر سوی مكن همچو اشتر بمدو جانب هر خاربنی ترك این باغ و بهار و چمن و جوی مكن هان كه خاقان بنهاده است شهانه بزمی اندر این مزبله از بهر خدا طوی مكن میر چوگانی ما جانب میدان آمد پی اسپش دل
رفته بودم سوی قبرستان شهر هر که را دیدم سوا خوابیده بود در کنار یکدگر ریز و درشت هر کسی در زیر پا خوابیده بود خاک بر سر بود در گل هر کسی بی غذا و بی هوا خوابیده بود دلبر از عاشق جدا خوابیده و عاشق از دلبر جدا خوابیده بود پهلوانی با همه کوپال و یال بی توان و ادعا خوابیده بود آنکه دورش بود ده ها پاچه خوار زیر گل در انزوا خوابیده بود قلدری که حق ما را خورده بود مرده با نفرین ما خوابیده بود آنکه جر می داد خود را با صداش زیر سنگی بی صدا خوابیده بود یا فقیری

تبلیغات

آخرین مطالب این وبلاگ

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

دانلود و اخبار روز آشنایی با انواع درب همه چی موجوده 6استار مووی پورتال و سایت تفریحی خبری ایرانیان میوه‌های خشک ‌ غذای خوب ، با ما بهترین باشید. بهترین رسپی های ایرانی